İstanbul (2), Ayasofya - Hem Papa'dan Önce Hem de Ondan Sonra...

-
Biri çarşaflı, öteki ise başı açık iki kadın Ayasofya Müzesi'ne girmek için kuyrukta beklemektedir. Kısa saçlı olanın üzerinde dizlerine kadar bir etek, bedenini saran bir bluz ve bir kısa ceket vardır. Çarşaf giyen kadına dönerek, bunun bilet kuyruğu olup olmadığını sorar.

Çarşaflı kadın çok şaşırır, hayretler içinde, "Türkçe biliyor musunuz?" diye sorar.

Sorudan biraz rahatsız olan kısa saçlı kadın, "Evet!" der, "Türk'üm!".

"Aaaa!" der çarşaflı kadın, "Hiç Türk'e benzemiyorsunuz. Ben yabancı sanmıştım sizi."

Öteki kadın cevap verir. "Siz de hiç Türk'e benzemiyorsunuz. Ben de sizi Arap sanmıştım."

Çarşaflı kadın cevap verir: "Elhamdülillah Türk'üz ve müslümanız."

Kısa saçlı kadın, "Biz de öyleyiz" der...

(Kültür Kehanetleri: Yerelliğin Toplumsal İnşası, Yael - Navaro YAŞIN)

Yorumlar

Bira Gezgini dedi ki…
tamda bu noktada belirgin Türk tipi var mıdır sorusuna gönderme niteliğinde bir hikaye.. Evet model bir Türk tipi olmadığı kesin ama bu kıssa bize en azından insanların birbirine bu ülkede ne kadar yabancı kaldığını gösteriyor belki de esasen ikisi de ne olunması gerektiğini değil ne olunmaması gerektiğine odaklanmış; velhasıl bu topraklarda ikisini de aynı anda aynı mekanda buluşturan güzelliklere de biz yoğunlaşalım...
5 Aralık 2006 12:06
H a l i l ÇELİK dedi ki…
Ozan'ım,

Zihinlerdeki kalıpları parçalamak en zoru... Bu topraklar asırlarca kervansaraylarda, limanlarda, çarşılarda pazarlarda başka başka lisanları konuşan, başka başka kültürlerden, başka başka dinlerden insanların bir araya geldiği bir coğrafya oldu...

Biz bu coğrafyada bir ulus-devlet kurmaya çalıştıkça, Türkçe'den başka lisan konuşan, herkesin düşündüğünden başka bir şey düşün(ebil)en insan kalmadı etrafımızda...

Biz içe döndükçe, içe kapandıkça, zihinsel açılımlarımız da daralmaya, anlayışımız kıtlaşmaya, düşüncelerimiz kalıplaşmaya başladı...

Bu içe kapanmış zihinlerin kalıplaşmış düşüncelerini kırmak en zoru... Ne diyeyim Allah yardımcımız olsun...
10 Aralık 2006 22:22
Adsız dedi ki…
Taklitçilik üzerine kurulmuş bir düzen bizimkisi. Zoraki ayakta tutulmaya çalışılıyor. Birbirimizin aynı olmamızı bekliyorlar. Ama ne kadar farklı olursak o kadar güçlü, o kadar yaratıcı, o kadar canlı olacağımızın farkına varmalıyız. Faklılıklarımızdan utanmak yerine onlarla övünmemiz gerektiğini de anlamalıyız. Yoksa, bölünerek sadece daha büyük balıklara lokma olmaktan öteye gidemeyiz. Ortak paydalarımızın bir an önce tanımlanması ve üstünde uzlaşacağımız değerlerimizi bir an oluşturmamız gerekiyor. Sanırım, hepimizin en çok istediği değerler de birbirinden çok farklı olmayacaktır. Netice de hepimiz insanız.
Belki de burdan başlamalıyız. İnsan olmanın bilincinden...

Ahmet
13 Aralık 2006 10:45
Kasım dedi ki…
aslında bu noktada "öteki" kavramı ortaya çıkıyor. Ötekinin de değlerine saygı göterebilirsek o zaman kendimize de saygı gostermiş oluruz zaten..
2 Ocak 2007 16:57
Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Türkmenistan (3) - Türkmen İsimleri

-
İsmi olan her şeyin bir de hikâyesi varsa... Bir de her ismin bir hikâyesi... Buyrun Türkmenistan'dan, günlük hayattan, erkek ve kız isimleri... Bu isimlerin hikâyesi, biraz da bizim hikâyemiz gibi... *** Kız İsimleri: Jennet (Cennet yani), Çemen, Menli (yani Benli), Gözel, Aygözel, Aybölek, Ayperi, Aylar, Enecan, Enebay, Altın, Gümüş, Tılla (altın demek), Bahtı, Ayna, Gunça, Goher, Yeyli, Mehri, Ceren, Begül, Amangül, Tezegül, Cumagul, Gulnar, Gulşad, Gulelek (Gökkuşağı anlamında), Oğulceren, Sultan, Meral, Şirin, Seher, Sehra, Bahar, Cemal, Leyla, Maysa (Fidan demek)... Erkek İsimleri: Aman, Hoşgeldi, Angeldi, Handurdi, Bedirgen, Begenç, Şahgeldi, Kıvanç, Merdan, Murat, Meret, Koçmurat, Mergen, Devlet, Durdi, Ata, Anuş, Oras, Ataş, Bayram, Recep, Seyit, Seyitnur, Muhammed, Omar, Osman, Ali, Yusuf, Ahmet (Son ikisi ikizlere sıkça konan isimlerden), Hıdır, İlyas (Bu ikisi de ikiz ismi), Rüstem, Azim, Yunus, Anna (Cuma günü demek), Meylis, Devran, Yazo...
Devamı

Saraybosna (9) - Sırpça'da Yaşayan Türkçe Kökenli Kelimeler

-
Resim
İlginç günler yaşıyoruz... 34 senedir KKTC'yi dünyada bir ülkeye tanıtamadık da, bizim Kosova Sırbistan'dan bağımsızlığını ilân ediverdi kaşla göz arasında. Kosovalılar Bill Clinton caddesinde Amerikan bayraklarıyla kutladılar bağımsızlık ilanlarını!! Türkiye Cumhuriyeti Kosova'yı ilk tanıyan ülkelerden oldu. Hemen akabinde yeni anayasasını kabul etti Kosova parlementosu. Bu yeni anayasaya göre devletin resmi dilleri Arnavutça ve Sırpça olacaktı. Tito Yugoslavyası'nda, 1974 Anayasasıyla Kosova'da konuşulan resmi diller arasında kabul edilen Türkçe'yi devletin ana dilleri arasında kabul etmiyordu Kosovalılar da, 95 sene sonra yeniden sorasımız geliyordu "sen misin, yoksa hayalin mi vefâsız Kosova?" diye... Osmanlı'nın varlığı idari olarak sona erse de, Balkanlar Türkçe'yi bir ihtiyaç ve itibar dili olarak kullandı şehirlerinde senelerce. Ayrı milletlere mensup insanlar Türkçe ile anlaştı kendi aralarında. Çok değil 15 - 20 sene öncesine kadar ol
Devamı

Fîrûze (*)

-
Resim
“ Kıskanır rengini baharda yeşiller, Sevda büyüsü gibisin sen Fîrûze... Sen nazlı bir çiçek, bir orman kuytusu, Üzüm buğusu gibisin sen Fîrûze... ” 1982 senesinde,  Aysel Gürel’in sözlerini yazdığı, Atilla Özdemiroğlu’nun düzenlemesini yaptığı bir şarkıydı Fîrûze... Su gibi akan, kalbin derinlerine nüfûz eden, beynin kıvrımlarını dolaşan,  insanı muhasebeye zorlayan, hâlsiz bırakıp teslim alan, on yıllar boyunca dillerden düşmeyen, bir kadına yazılabilecek en güzel şarkılardan biriydi, bir Sezen Aksu şarkısıydı Fîrûze... Kendimizden bir şeyler bulmasak bile, ileride bulabileceğimiz hissiyle dinledik Fîrûze’yi senelerce. Bir sihir, bir tılsım vardı sanki şarkının sözlerinde... Adeta bir sevda şarkısı değil de, gizem dolu bir “ zaman ” şarkısıydı dinlediğimiz . .. Bu şarkının sözleri bir kavramın, bir şehrin, bir taşın, bir rengin içiçe geçtiği; “ fîrûz ”un “ fîrûze ”ye, “ fîrûze ”nin “ turkuaz ”a dönüştüğü bir hikâyenin içinden doğmuştu. “Fîrûze”nin kökeni “Fîrûz” ke
Devamı